Εκλογες... III

Διαβαζω σημερα απο την Athens Voice, το αρθρο του Λύο Καλοβυρνά
Δικαιωματα του φουλαριου

Προσπαθώ κι εγώ να δείξω ενδιαφέρον για τις εκλογές, αλλά επειδή δεν είμαι ούτε κομματόσκυλο ούτε λοβοτομημένος μού πέφτει κομμάτι δύσκολο. Αφήνω στην μπάντα οικονομία και λοιπό χάος, γιατί μου είναι δύσκολο να διαλέξω μεταξύ γκρίζου ανθρακί και γκρίζου ποντικί, και επικεντρώνομαι στο κριτήριο των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Θα μου πεις, εδώ η χώρα καίγεται, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και η αδερφή χτενίζεται;

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο σεβασμός των ανθρώπινων δικαιωμάτων είναι ένας αλάνθαστος δείκτης για πολλές άλλες πολιτικές. Μια κυβέρνηση που δεν εξασφαλίζει πρόσβαση στα ΑΜΕΑ, εξορίζει τους τσιγγάνους στα όρια της κοινωνίας, θεωρεί τους γκέι πολίτες δεύτερης κατηγορίας, εκμεταλλεύεται τους μετανάστες σαν σύγχρονους σκλάβους (γιατί έτσι τους έχουμε στην Ελλάδα), μου φαίνεται άκρως απίθανο να σεβαστεί τον πολίτη σε οποιονδήποτε άλλο τομέα –μισθούς, εργασιακά δικαιώματα κτλ.– για να μη μιλήσω καν για το περιβάλλον!

Γι’ αυτό κρίνω τους υποψηφίους με κριτήριο τη στάση τους απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα – όλων των πολιτών, όχι μόνο των «κανονικών». Αμέσως αμέσως οι περισσότεροι πετάγονται στα σκουπίδια: οι θα-ήταν-αστείοι-αν-δεν-ήταν-τόσο-τρομακτικοί νουβό-φασίστ του ΛΑΟΣ ταΐζουν το φόβο όσων ψάχνουν εύκολες και βίαιες μη-λύσεις τύπου γόρδιου δεσμού κι όποιον πάρει ο Χάρος (δηλαδή τους ανώμαλους, τους ξένους, τους «άλλους»). Μετά έχουμε τους απολιθωμένους κουκουέδες που θεωρούν τα ανθρώπινα δικαιώματα ύπουλη εφεύρεση του καπιταλισμού για ν’ απαυτώσει το αγνό και άδολο προλεταριάτο, το οποίο πρέπει να τρώει μόνο τις βιολογικές αλήθειες που του σερβίρει η Εκκλησία του Περισσού.

Για τα μεγάλα κόμματα τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι σαν φουλάρι: αν πηγαίνει χρωματικά με το εκάστοτε καιροσκοπικό ντε-πιες το φοράνε, ειδάλλως το ξεχνάνε σε κάνα συρτάρι. Αν τους κράξει κανείς, το θυμούνται, το σιδερώνουνε λιγάκι, λένε και μερικά κομπλιμάν για τα ωραία του χρώματα και το ξαναξεχνάνε στην ντουλάπα. Η ΝΔ έγραψε εκεί που δεν λάμπει ο ήλιος τα δικαιώματα όχι μόνο των γκέι, αλλά και όλων των άλλων ευπαθών ομάδων. Εφάρμοσε μεν (με το ζόρι) την οδηγία για την απαγόρευση των διακρίσεων βάσει ηλικίας, αναπηρίας, εθνικότητας, φυλής και σεξουαλικού προσανατολισμού, αλλά «ξέχασε» να θεσπίσει τους φορείς εφαρμογής της, με αποτέλεσμα ο νόμος να είναι ουσιαστικά άκυρος. Το τουρλουμπούκι που λέγεται ΠΑΣΟΚ ανέκαθεν ήξερε πολλά ωραία ποιήματα για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά χόρτασα ποίηση. Δουλίτσα μήπως;

Φέτος δύο ανοιχτά γκέι υποψήφιοι κατεβαίνουν στις εκλογές. Κρυφοί έχουν κατέβει (και βγει) ουκ ολίγοι, αλλά περισσότερη ζημιά παρά καλό έχουν κάνει. Μπορεί να υπάρχουν και άλλες/οι, αλλά γι’ αυτούς έμαθα εγώ. Ο Νίκος Μυλωνάς και η Σοφία Σκουλίδη, στην Α’ Αθήνας και Β’ Θεσσαλονίκης αντίστοιχα. Γκουγκλέψτε τους. Δεν με νοιάζει το κόμμα τους ούτε απλά ότι είναι γκέι (σιγά το κατόρθωμα). Με ενδιαφέρει ότι έχουν την παρρησία να το πούνε και ότι επίσης αγωνίζονται στην πράξη για τα ανθρώπινα δικαιώματα γενικά.

Σε άλλες χώρες κατεβαίνουν γκέι υποψήφιοι σε όλο το πολιτικό φάσμα. Φυσικά το να είσαι γκέι δεν σου δίνει από μόνο του κάποια έξτρα αξία, αλλά σε μια χώρα που η υποκρισία είναι θεός, το να είσαι και να το λες σημαίνει πολλά.


Το αρθρο του Λύο Καλοβυρνά στην Athens Voice μπορειτε να το δειτε εδω