Στο μπαρ του "Αλεκου" στο Κολωνακι...
Τι καπνια και τι θορυβος...
Στεκομαστε ορθιοι στο χωλ και κανουμε διαγωνισμο...
Ποσες μπυρες εχουμε πιει;;;
Καθε φορα που μπαινει καποιος στο μπαρ σνιφαρουμε ποπερς και λεμε ενα αριθμο απο το ενα μεχρι το δεκα...
Και... οπως ειμαστε ετοιμοι να του δινουμε για κανενα παρκο, νατην και μπαινει στο μπαρ...
Προχωραει σαν... βασιλισσα ντυμενη στο μαυρο φορεμα που σερνεται για μετρα και μετρα μακρια...
Της λεμε γεια σου, και μας κοιταζει με ματια ορθανοιχτα, σαν να ακουει φωνες απο το υπερπεραν...
"Πολυ ωραιο το φορεμά σου απο που το πηρες;;;"
"Μου το εδωσε ο Αλεξανδρος (Ιολας), ειναι φορεμα που φορουσε η Μαρια... η Μαρια Καλλας..."
Και να συνεχιζει να περιφερεται μεσα στο μπαρ σαν χαμενη...
"Που ειμαι;;; ολοι αυτοι... τι κανουν εδω;;; εμενα με λενε Μαρια... ειμαι η Μαρια..."
"Ελα Μαρια πρεπει να φυγεις τωρα" να της λεμε... "να πας στο σπιτι σου... αυριο εχεις να δωσεις παρασταση..."
Και να φευγει μεσα στο σκοταδι... να την βλεπουμε να χανεται στην Τσακαλωφ, κρατοντας στο ενα χερι ενα ποτηρι κρασι, και στο αλλο χερι μετρα απο το ατελειωτο φορεμα...
Βρεθηκαμε στο σπιτι της "Μαριας" μερικες εβδομαδες αργοτερα για μια συνεντευξη απο το ΑΚΟΕ.
Δεκα το πρωι, μας βαζει στο σπιτι με την τσιμπλα στο ματι, και το προσωπο ακομα γεματο μπογιες απο το μακιγιαζ της περασμενης νυχτας...
Η μαμα της, φωναζει απο το βαθος...
"Αντωνη... καποιος χτυπαει την πορτα"
Κοιταζομαστε... καθως φωναζει πισω στη μαμα...
"Το ξερω οτι χτυπησαν την πορτα... αλλα... δεν με λενε Αντωνη..."
"Ελατε παιδια... η μανα μου ειναι τρελλη... μην την ακουτε..."
Στο σαλονι... εχουμε παθει ενα σοκ και εχει ερθει η ωρα που σκεφτομαστε αν ειμαστε στην χωρα των θαυματων...
Τα μικρα πετσετακια που καποιες "κυριες" βαζουν στο κεφαλι και στα μπρατσα στις πολυθρονες και στους καναπεδες εχουν στερεωθει με γυψο...
Μας βλεπει να κοιταμε με γουρλομενα ματια τα γυψωμενα πετσετακια στα επιπλα και λεει απλα και ηρεμα...
"Βαρεθηκα ολους αυτους που ερχονται και καθονται στα επιπλα και σπρωχνουν τα πετσετακια που πεφτουν στο πατωμα... και ετσι τα τσιμεντωσα στα επιπλα, να ειναι πιο στερεα να μην πεφτουν... "
Η μαμα φωναζει ξανα απο το βαθος...
"Αντωνη να φτιαξω καφε για τους φιλους σου;"
Και η Μαρια να φωναζει πισω στη μαμα...
"Ποσες φορες θα στο πω επι τελους;;; Δεν με λενε Αντωνη!!! Με λενε Μαρια!!! Το ονομα μου ειναι Μαρια Καλλας!!!"
"Παιδια ξεχασα... εσεις γιατι ειστε εδω;;; Σας χρωσταω τιποτα λεφτα;;; Σας εστειλε καμια αστυνομια ή δικηγορος;;; γιατι... δεν θυμαμαι..."
Καπως ετσι περνουσαν εκεινα τα χρονια... ολοι μας αισθανομασταν σαν μερος απο πινακα του Νταλι, και ολα πηγαιναν μια χαρα...
Τον παλιο εκεινο τον καιρο...
21 comments:
Καλημέρα!
Εξαιρετική ιστορία. Δυστυχώς σήμερα, ανθρώπους σαν την Μαρία τους κλείνουν σε ψυχιατρεία ή είναι υπό φαρμακευτική καταστολή. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερα. Παρ' όλο που είμαι σχετικός επαγγελματικά, δεν ξέρω. Λίγος Νταλί, όταν δεν λειτουργεί εις βάρος των ηρώων του, ισως έκανε ποιό χαρούμενες τις μέρες μας.
Hollandos,
..."But we're never gonna survive, unless...
We get a little crazy"...
Συμφωνω...
Ας πούμε ότι ήταν μια περφόρμερ που ξέχναγε να βγει από τον ρόλο της.
Πάντως κι εγώ θυμάμαι ένα πάρτυ της, καλεσμένος της προσκολλήσεως, με ολόκληρα αρνιά σερβιρισμένα σε τεράστιες ασημένιες, έτσι μου φαίνονταν, πιατέλες.
του Αλέκου το πρόλαβα, την Μαρία δεν την πέτυχα ποτέ.
Γράφεις πολύ ωραία Ephe....περιμένω κι άλλες ιστορίες :)
Καλή βδομάδα
χχχ
Νησί στην κυριολεξία τον τότε καιρό το Αλέκος. Διαφορετικός ο κόσμος τότε, άλλες συνήθειες. Ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος, απλά διαφορετικός.
@Hollandos
Σχετικά με τη Μαρία πιστεύω πως το καλύτερο είναι κάπου στη μέση. Να τους χορυγούνται τα φάρμακα που πρέπει αλλά να μένουν στο σπίτι τους γιατί στην Ελλάδα που ζούμε τα φρενοκομεία είναι τρισάθλια.
erva,
Πραγματι, ηταν σαν ξεχνουσε να βγει απο τον ρολο της.... εχεις δικιο...
Θυμαμαι την ειχε μαζεψει ο Αλεξανδρος Ιολας, και της ειχε δωσει αρκετα χρηματα-και αλλα πολλα, αλλα κατω στο δρομο γινανε διαφορα "μπάχαλα" και η Μαρια γυρισε εναντιον του, κατηγοροντας τον για ναρκωτικα-οργια-αρχαιοκαπηλια, κλπ... Βλεπεις πολλοι που επεφταν στο πλευρο του Ιολα ηθελαν ολο και κατι τις απ αυτον... Οι φοβερες συλλογες που ειχε εγιναν "πουπουλα και φτερα", εξαφανιστηκαν...
mahler,
δεν πολυ-κατεβαινε στα μπαρ η Μαρια, πολυ σπανια ερχοταν στα μπαρακια που συχναζαμε... Ηταν κατι το απιστευτο οταν την εβλεπες με το φοβερο μακιγιαζ και τα φορεματα, επισης ειχε μεγαλο προβλημα με το να βγει στη πιατσα οπως ολες οι αλλες, ο τροπος που βαφοταν και ντυνοταν μερικες φορες τρομαζε ακομα και τα τσόλια... Την εβλεπε ο κοσμος και εμενε με το στομα ανοικτο...
Και λοιπον; E allora?
Ευχαριστω.
Καλη εβδομαδα :)
λαγωνικο,
Ναι πραγματικο νησι, "Aleco's Island"... Το τι γινοταν εξω απο την εκκλησια του Αγιου Διονυσιου (μεγαλη η χαρη του...) αναμεσα Σκουφα και Τσακαλωφ δεν λεγεται... αλλοι καιροι τοτε...
(ασχετο... χαιρομαι που εισαι παλι πισω, να χαιρεστε το μικρο, ακομα δεν μπορω ν' αφησω σχολια στο blog σου...)
αλλα ηθη ,αλλα εθιμα :))
Στον Αλέκο ήμουν από τους συχνούς πελάτες. Δεν θυμάμε Μαρία όμως.
Ωραία ιστορία.
off,
αλλοι καιροι...
bear,
δεν κατεβαινε συχνα στα στεκια μας...
Σας ζηλεύω...
Το μόνο που έχω να ανασύρω από τη μνήμη μου είναι μια άννα. Την ''Άννα Βίσση''.Έτσι συστηνόταν το 2002 έξω από το Καζάρμα. Μοίραζε κι αυτόγραφα.Ήταν τότε που η ''κανέλα'' έφτιαχνε πραγματικά μαμακίστικο φαγητό τις πρωινές ώρες και που τα ''γυναικεία'' μαγαζιά ήταν μόλις 2 κι αυτά γεμάτα από ''λεσβίες της τάβλας'' , οπότε αν ήθελα κέφι και χορό πήγαινα στα πουστρομάγαζα ( συγνώμη για την έκφραση) που πρόσφεραν αληθινή διασκέδαση.Ερχόμουν πεινασμένη από την επαρχία όπου δούλευα για ένα 3ήμερο συνήθως.Μετά από μια τέτοια νύχτα κέρασα πρωινό στην ''άννα'':Χυλοπίτες με κοτόπουλο. Και με αντάμειψε με ένα αυτόγραφο. Υπέγραψε με αφιέρωση.
'' Ακόμη κι ένα άσημο μουνί αξίζει αγάπη. Άννα''. Ήταν απλά Θεά. :)
Είσαι ωραίος , εφήμερε.Μακάρι να είχα τις εμπειρίες σου
o alekos...
erxetai sto epomeno SCREW!!!!
εεε.. ελα τωρα πεμπτη εποχη!!!
Πολλες φορες ζηλευω που σε διαβαζω!!!
Ολοι μας εχουμε να αναφερθουμε σε διαφορες καταστασεις που αλλοι ουτε θα μπορουσαν να τις φαναταστουν...
Εγω κοβω το κεφαλι μου οτι αν πραγματικα μπορουσες να μιλησεις οπως θα ηθελες, θα μας ειχες σοκαρει(!!!) (με την καλη εννοια...)
Να εισαι καλα...
Καλη εβδομαδα.
Φιλια πολλα.
pisoglendi,
... υπεροχα... περιμενω...
Τη θυμάμαι, έκανε πέρασμα, ως Κάλλας συστηνόταν. Ξέρεις τι απέγινε όμως;
xomeriti,
Δεν εχω ιδεα, που ειναι; τι κανει; αν ζει ή οχι;
Θα πρεπει να ρωτησω διαφορα ατομα απο Αθηνα...
ωραιες οι ιστορίες σου εφήμερον λίγο πολύ εζησα και εγώ αυτές τις εποχές, με το σχόλιο της πέμπτης εποχής με την αννα πέθανα στο γέλιο , νασαι καλα..
anonymous,
ναι η ατάκα της Αννας απο την Πεμπτη Εποχη νομιζω θα πρεπει να ενταχθει στις κλασσικες και ανεπαναληπτες ατάκες...
Post a Comment