Τον παλιο εκεινο τον καιρο...

Αθηνα, δεκαετια του 80.
Γνωρισα τον "X" στο μικρο παρκακι στο Γκαζι.
Ηταν 3 τα ξημερωματα. Μιλησαμε για λιγο, και μετα με καλει να παμε στο σπιτι του για..."ενα ποτηρι κρασι".
Οταν φτανουμε στο σπιτι του, διαπιστωνω οτι στο μεγαλο διαμερισμα που ζει, δεν μενει μονος του αλλα με οικογενεια.
"Ελπιζω να μην σε πειραζει που βλεπεις οτι ειμαι παντρεμενος..." ειπε με τη βραχνη φωνη του, "...η γυναικα μου και τα παιδια ειναι στο εξοχικο για το καλοκαιρι, θελεις κρασι ή καφε;;;"
"Οχι δεν με πειραζει, μμμ... θα διαλεξω κρασι, ευχαριστω" ειπα... καθως σκεφτομουν "...αντε παλι τι ειδους καταρα ειναι αυτη;;; απο παντρεμενο σε παντρεμενο πεφτω... τι κακο εχω κανει και πληρωνω ετσι;;;
Παρ' ολο οτι δεν περιμενα τιποτα περισσοτερο και συγκλονιστικο, απ οτι ειχα με ολους του παντρεμενους που μεχρι τοτε ειχα γνωρισει, τελικα το βραδυ βγηκε πολυ καλο...
Δεν ειχε αναστολες, και ετσι το βραδυ εγινε ενα απ' αυτα που ευχεσαι να μην ξημερωσει...
Μου εδωσε το τηλεφωνο του πριν φυγω.
Μου εδωσε και την business card που ειχε στο πορτοφολι του.
Ηταν μεγαλος στελεχος σε μια απο τις μεγαλυτερες τραπεζες στην Αθηνα.
"Οταν βρεθεις εξω απο την τραπεζα, αν θες λιγο μπλα-μπλα και καφε, θα χαρω να σε δω, θελω να σε ξαναδω" ειπε και μ' εσφιξε στην αγκαλια του...
Γυρισα σπιτι... στις 6 το πρωϊ και κλειστικα στο φερετρο μου... για αλλη μια φορα...
Του τηλεφωνησα... και βρεθηκαμε, ξανα και ξανα, αλλα μονο οταν αυτος ειχε τον καταλληλο χρονο...
Τον γνωρισα σε ενα ζευγαρι λεσβιες φιλες μου για να δω τι ιδεα θα σχηματιζαν, και ενθουσιαστηκαν μαζι του...
Ομως η αληθεια ηταν... οτι μπορουσαμε να βρεθουμε μονο οταν η γυναικα του δεν ηταν τριγυρω, μπορουσαμε να βρεθουμε ΜΟΝΟ οταν μπορουσε αυτος...
Και ετσι μετα απο καποιο καιρο... αποφασισα να ξεκοψω...
Οι λεσβιες φιλες μου να με καταριουνται... "τοσο καλο ατομο, γιατι το κανεις αυτο, τι εχεις παθει;;;" κλπ...κλπ...
Εν τω μεταξυ... εκεινο τον καιρο επρεπε να αποφασισω για τη στρατιωτικη θητεια... Να παω, ή να μην παω...;;;
Τελικα αποφασισα να παω στο στρατο, ετσι ωστε ακομα και αν φυγω απο την Ελλαδα να μπορω παντα να γυρισω πισω...
Η θητεια μου με εφερε στην (αγαπημενη) Μακεδονια και μετα λοχια στη Κυπρο.
Και ετσι ετυχε μετα απο καιρο, σε μια απο τις αδειες μου απο την Κυπρο, και καθως περπατουσα στη Σταδιου, σκεφτηκα... "θα μπω στην τραπεζα να τον συγχισω τον Mr "X", οπως παλια", και εσπρωξα την πορτα και μπηκα στην τραπεζα...
Με σταματησε... "ενας"... "καποιος"... με στολη και με ενα αυτοματο, με ρωτησε τι ηθελα, και οταν του ειπα... "θελω να δω τον κυριο "X" με πηρε παράμερα και με ρωτησε ποιος ειμαι, του ειπα οτι ειμαι... οικογενειακος φιλος που ελειπα στο εξωτερικο για αρκετο καιρο, και ετσι εμαθα οτι... ο "X" πεθανε απο AIDS...
Και η γυναικα του, τα παιδια του;;; τι εγιναν;;; ηθελα να ρωτησω, αλλα... ειπα μονο "ευχαριστω πολυ" και εφυγα...
Περασε καιρος για να συνελθω...
Γυρισα πισω στη Κυπρο...
Περασε καιρος... το φαντασμα του "Mr X" εφυγε απο το μυαλο μου, και ετσι αρχισα να σκεφτομαι τον Κυπριο αστυνομικο που φυλουσε σκοπος, εξω απο την Ελληνικη Πρεσβεια στη Λευκωσια...
Αλλα αυτο ειναι μια αλλη ιστορια...

ΥΓ Η ιστορια ειναι... φανταστικη, και οχι μονο αυτο... αλλα... οποιαδηποτε σχεση εχει με την πραγματικοτητα ειναι απλα... συμπτωση... (φυλαγε τα ρουχα σου να εχεις τα μισα, οπως λεει και η παροιμια...)
ΥΓ2 Ναι... η αληθεια ειναι οτι εχω γνωρισει 2-3 πριγκηπες ολα αυτα τα χρονια, αλλα εχω φιλησει εκατονταδες και εκατονταδες ανεγκεφαλους βατραχους, παντρεμενους ή οχι...