Ιστοριες που ακουσα, Part II

Εγω και ο ανθρωπος-λεοπαρδαλη...

Γιατι να πω ψεματα;;;
Ενας απο τους λογους που μου αρεσε σαν τυπος, ηταν επειδη ελεγε την αληθεια.
Την πρωτη φορα που μιλησαμε, στο υπογειο καποιου μπαρ, μου το πεταξε κατ' ευθειαν στη μουρη...
"Θα πρεπει να ξερεις οτι εχω AIDS"
"OK... και τωρα που το εμαθα, παμε παρακατω... τιποτ' αλλο;;;"
Ειδα το χαμογελο του να μεγαλωνει και το προσωπό του να φεγγει.
Και ετσι αρχισαμε τη σχεση μας που δυστυχως κρατησε μονο λιγα χρονια.
Ηταν τοτε που τα φαρμακα δεν ηταν τοσο καλα.
Χρονο με το χρονο ελιωνε, εσβηνε, σαν το κερακι...
Μετα αρχισε να βγαζει καρκινο στο δερμα.
Ολο του το σωμα ειχε καλυφθει απο σκουρους λεκεδες...
"Ειμαι ο ανθρωπος-λεοπαρδαλη" ελεγε, ξανα και ξανα, προσπαθωντας να αστειευτει...
Μετα ηρθαν οι ογκοι... καρκινοματα που να αρχισουν να κρεμονται απο το δερμα σαν ρoγες απο σταφυλια...
Το νοσοκομειο ειχε γινει το δευτερο σπιτι μας.
Και καποτε ηρθε η στιγμη που εφυγε...
Και εγω... μονος... χωρις αυτον που αγαπουσα ολο αυτα τα χρονια...
Ο πονος με εκανε να φτασω σε σημειο τρελλας...
Εφτασα στο σημειο να λυπαμαι που ζουσα.
Να κλαιω και να καταριεμαι, ασταματητα...
Να τον καταριεμαι, που ηθελε να μεινω αρνητικος...
Να καταριεμαι τον εαυτο μου, που ημουν ακομα ζωντανος...
Να καταριεμαι και να κλαιω...
γιατι... ο ουρανος εγινε μαυρος...
γιατι τα λουλουδια εχασαν το χρωμα τους...
γιατι η θαλασσα εχασε την αλμυρα της...
Παρ' ολα αυτα...o χρονος περασε, και με καποιο τροπο... η πληγη εκλεισε...
Και οχι μονο αυτο... μεσα στα χρονια που περασαν εμαθα να τον αγαπω και να τον σεβομαι πιο πολυ.
Ακομα κραταω μια μικρη κορνιζα με την φωτογραφια του στο σπιτι μου... και καμια φορα... την αρπαζω, και την κρατω σφιχτα στο στηθος μου, σαν εικονα του Χριστου, και την φιλω, και χαμογελαω...
Και δεν κλαιω πια...
Απλα... χαμογελαω, οταν θυμαμαι οτι καποτε ειχα σχεση με τον "ανθρωπο-λεοπαρδαλη"...

Η ιστορια ειναι χαρισμενη στον Tales from the other side of town.