Φτερα και πουπουλα...

Μια βροχη απο φτερα και πουπουλα εξω απο την διφυλη πορτα στην πισω αυλη, μ' εκανε να τρεξω και ν' αρπαξω τη φωτογραφικη μηχανη, 5 frames per second, και με ενα φακο 300mm, σε λιγα λεπτα κατεγραψα το φονικο με 533 φωτογραφιες.
Το γερακι επιτεθηκε στο περιστερι εχθες στις 4:30 το απογευμα στην αυλη μου.
Χαρισμενες στον Xomeriti που δεν του αρεσουν τα περιστερια, και στον φιλο φωτογραφο steps to nowhere

Ιστοριες που ακουσα, Part V

Frank and Mike

Ο Frank ηρθε στο Palm Springs απο το San Francisco.
Συνηθισμενο φαινομενο εδω στη "κοιλαδα", οπου αρκετοι gay με HIV αφηνουν πισω τους το Los Angeles, το San Francisco, και αλλες μεγαλες πολεις, για να ερθουν στην ερημο και να ζησουν με λιγοτερο στρες.
Αλλος ενας λογος, οτι η gay κοινοτητα εδω ειναι μεγαλη, και οι υπηρεσιες για ατομα με HIV παρα πολυ καλες.
Ο Frank πουλησε ενα μικρο σπιτακι που του αφησε η μητερα του, και αγορασε ενα μικρο διαμερισμα στο ιδιο συγκροτημα διαμερισματων που εμενα και εγω εκεινο τον καιρο.
Ο Frank ηταν ενα ατομο που δυσκολα μπορουσε να περασει απαρατηρητο.
Εκκεντρικος, ανοιχτοστομος και παντα ετοιμος να σοκαρει τους παντες.
Για τον Frank το ποτο και τα ναρκωτικα ηταν μερος της καθημερινης ζωης, παρ' ολο οτι επρεπε να προσεχει την υγεια του επειδη ηταν θετικος.
Σιγουρα ειχε ενα εντελως δικο του τροπο ζωης.
Τον πρωτο μηνα καθως ηταν τυφλα απο ποτο κλπ, τρακαρισε το καινουργιο αυτοκινητο του, και το εκανε φυσαρμονικα.
Τον δευτερο μηνα φωναξε την αστυνομια στο σπιτι του, γιατι ειχε ψωνισει καποιον απο ενα μπαρ ο οποιος δεν ηθελε να φυγει, και εμενε εκει με τις μερες. Οταν ηρθε η αστυνομια τους βρηκε και τους δυο μαστουρομενους και τους μαζεψε και τους δυο...
Για τον Frank ηταν αδυνατο να κρατησει καποια δουλια, ηταν αδυνατο να ζησει μια ηρεμη ζωη, ηταν αδυνατο να περασει μια μερα χωρις κατι να συμβει.
Λιγους μηνες μετα γνωρισε σε ενα απο τα μπαρ τον Mike, ο οποιος ηταν αστεγος και εκεινο τον καιρο κοιμοταν στο αυτοκινητο του.
Αρχισαν να μενουν μαζι, ο Frank ειχε το διαμερισμα ενω ο Mike την μια δουλευε και την αλλη οχι, προσπαθωντας να περασουν οπως μπορουσαν...
Τον Frank τον γνωριζα καλυτερα απο οτι γνωριζα τον Mike.
Δεν νομιζω οτι ο Frank ηταν κακο ατομο, εκτος του οτι ηταν αυτοκαταστροφικος.
Ο Mike ομως "ειχε κατι" στη συμπεριφορα του, που με εκανε να κραταω αποσταση.
Μετα απο καιρο εμαθα πως μια απο τις δουλιες που εχασε ο Mike, ηταν επειδη χρεωνε πιστωτικες καρτες πελατων με φουσκωμενους αριθμους για να βαζει εξτρα λεφτα στη τσεπη του.
Επισης διαπιστωσα οτι αντι να βοηθαει τον Frank και να τον σπρωχνει να κανει μια καλυτερη ζωη, αντιθετα τον εσπρωχνε ολο και περισσοτερο στο πιοτο και στα ναρκωτικα.
Οταν τελικα ο Mike ειδε οτι μπορουσε να παιξει τον Frank στα δαχτυλακια του, αρχισε να μην ερχεται σπιτι και να περναει ολο και λιγοτερο χρονο με τον Frank.
Ο Frank ειχε φτασει σε απιστευτο επιπεδο μελαγχολιας και φοβερης μιζεριας.
Δεν ειχε πια λεφτα, αφου δεν δουλευε, και εφτασε στο σημειο να μην εχει ουτε τηλεφωνο μια που δεν μπορουσε να πληρωσει το λογαριασμο.
Μια μερα ηρθε και μου χτυπησε την πορτα με δακρυα στα ματια.
"Σε παρακαλω, δεν εχω τηλεφωνο, μπορω να χρησιμοποιησω το δικο σου για να μιλησω με τον Mike..."
Του εδωσα το τηλεφωνο, τον αφησα στο γραφειο και πηγα στο σαλονι...
Ο Frank ηταν πολυ συγχισμενος και φωναζε και εκλαιγε...
"Γυρνα σπιτι... γιατι δεν ερχεσαι;;; ... εκανα οτι μπορουσα για σενα... τι αλλο θελεις;;; ... αυτο θελεις λοιπον;;; ....να σου γραψω το σπιτι στο ονομα σου;;; ...να σου γραψω το σπιτι στο ονομα σου;;;...."
Οταν εφευγε ειχα καταπιει τη γλωσσα μου...

Τρεις μηνες περασαν απο τοτε, και ενα πρωϊνο μια γειτονισα με ρωτησε αν εμαθα τι εγινε με τον Frank.... Δεν καταλαβα τι ηθελε να πει... Ο Frank πεθανε πριν λιγες μερες, μου ειπε.... δεν ηταν σιγουρη τι ακριβως εγινε...
Μετα απο μερικες ημερες, ενα πρωϊνο, βγαζοντας τον σκυλο μου βολτα, ειδα τον Mike.
Τον χαιρετησα και τον ρωτησα τι ακριβως εγινε με τον Frank...
"Μμμ... επι μερες μου ελεγε οτι κρυωνε... οτι δεν αισθανοταν καλα, ...αλλα εγω... που να το ηξερα οτι ειχε πνευμονια;;; οταν τον πηγα στο νοσοκομειο ηταν αργα... δεν μπορουσαν να κανουν τιποτα... Θα μου λειψει... αλλα ειμαι σιγουρος οτι ολα θα πανε καλα... ευτυχως κατα τυχη ο Frank μου εγραψε το σπιτι στο ονομα μου λιγες εβδομαδες πριν πεθανει... " ειπε χαμογελωντας...
Μου ανεβηκε το αιμα στο κεφαλι...
Θυμηθηκα τον Frank να του φωναζει στο τηλεφωνο, οταν ο Mike τον αναγκαζε να του δωσει το σπιτι για να γυρισει πισω...
Με το ζορι κρατηθηκα να μην αφησω το λουρι του σκυλου και να τον αρχισω στις μπουνιες...
Δεν ξερω πως κρατηθηκα... ηθελα τοσο να τον αρπαξω απο τον γιακά και να αρχισω να τον χτυπαω στη μουρη μεχρι να τον σακατεψω... ηθελα να του φωναξω, "απατεωνα", "δολοφονε"... αλλα δεν το εκανα...
Δεν ειπα κουβεντα...

Περασαν λιγες εβδομαδες , και ο Mike γυρνουσε τριγυρω τρισευτυχισμενος καθως εφερνε στο "διαμερισμα του" τον ενα γκομενο πισω απο τον αλλο....
Δεν ειχαν περασει ουτε καν δυο μηνες, απο τοτε που ο Frank ειχε πεθανει, οταν η ιδια γειτονισα με ρωτησε ξανα, αν εμαθα τι εγινε με τον Mike...
Ο Mike δεν αισθανοταν καλα και πηγε στο γιατρο, ο γιατρος του ειπε οτι πρεπει να αρχισει να παιρνει χαπια για την πιεση, ο Mike βγηκε απο το γραφειο του γιατρου, και μεσα σε λιγα βηματα, εχασε τις αισθησεις του, επεσε κατω και πεθανε σε λιγα δευτερολεπτα...
Δεν ειχαν περασει ουτε δυο μηνες απο τοτε που ο Frank ειχε πεθανει...
Δεν ειχαν περασει ουτε δυο μηνες... απο τοτε που ο Mike ειχε αφησει τον Frank να πεθανει...

Τον παλιο εκεινο τον καιρο... II

Στο μπαρ του "Αλεκου" στο Κολωνακι...
Τι καπνια και τι θορυβος...
Στεκομαστε ορθιοι στο χωλ και κανουμε διαγωνισμο...
Ποσες μπυρες εχουμε πιει;;;
Καθε φορα που μπαινει καποιος στο μπαρ σνιφαρουμε ποπερς και λεμε ενα αριθμο απο το ενα μεχρι το δεκα...
Και... οπως ειμαστε ετοιμοι να του δινουμε για κανενα παρκο, νατην και μπαινει στο μπαρ...
Προχωραει σαν... βασιλισσα ντυμενη στο μαυρο φορεμα που σερνεται για μετρα και μετρα μακρια...
Της λεμε γεια σου, και μας κοιταζει με ματια ορθανοιχτα, σαν να ακουει φωνες απο το υπερπεραν...
"Πολυ ωραιο το φορεμά σου απο που το πηρες;;;"
"Μου το εδωσε ο Αλεξανδρος (Ιολας), ειναι φορεμα που φορουσε η Μαρια... η Μαρια Καλλας..."
Και να συνεχιζει να περιφερεται μεσα στο μπαρ σαν χαμενη...
"Που ειμαι;;; ολοι αυτοι... τι κανουν εδω;;; εμενα με λενε Μαρια... ειμαι η Μαρια..."
"Ελα Μαρια πρεπει να φυγεις τωρα" να της λεμε... "να πας στο σπιτι σου... αυριο εχεις να δωσεις παρασταση..."
Και να φευγει μεσα στο σκοταδι... να την βλεπουμε να χανεται στην Τσακαλωφ, κρατοντας στο ενα χερι ενα ποτηρι κρασι, και στο αλλο χερι μετρα απο το ατελειωτο φορεμα...

Βρεθηκαμε στο σπιτι της "Μαριας" μερικες εβδομαδες αργοτερα για μια συνεντευξη απο το ΑΚΟΕ.
Δεκα το πρωι, μας βαζει στο σπιτι με την τσιμπλα στο ματι, και το προσωπο ακομα γεματο μπογιες απο το μακιγιαζ της περασμενης νυχτας...
Η μαμα της, φωναζει απο το βαθος...
"Αντωνη... καποιος χτυπαει την πορτα"
Κοιταζομαστε... καθως φωναζει πισω στη μαμα...
"Το ξερω οτι χτυπησαν την πορτα... αλλα... δεν με λενε Αντωνη..."
"Ελατε παιδια... η μανα μου ειναι τρελλη... μην την ακουτε..."
Στο σαλονι... εχουμε παθει ενα σοκ και εχει ερθει η ωρα που σκεφτομαστε αν ειμαστε στην χωρα των θαυματων...
Τα μικρα πετσετακια που καποιες "κυριες" βαζουν στο κεφαλι και στα μπρατσα στις πολυθρονες και στους καναπεδες εχουν στερεωθει με γυψο...
Μας βλεπει να κοιταμε με γουρλομενα ματια τα γυψωμενα πετσετακια στα επιπλα και λεει απλα και ηρεμα...
"Βαρεθηκα ολους αυτους που ερχονται και καθονται στα επιπλα και σπρωχνουν τα πετσετακια που πεφτουν στο πατωμα... και ετσι τα τσιμεντωσα στα επιπλα, να ειναι πιο στερεα να μην πεφτουν... "
Η μαμα φωναζει ξανα απο το βαθος...
"Αντωνη να φτιαξω καφε για τους φιλους σου;"
Και η Μαρια να φωναζει πισω στη μαμα...
"Ποσες φορες θα στο πω επι τελους;;; Δεν με λενε Αντωνη!!! Με λενε Μαρια!!! Το ονομα μου ειναι Μαρια Καλλας!!!"
"Παιδια ξεχασα... εσεις γιατι ειστε εδω;;; Σας χρωσταω τιποτα λεφτα;;; Σας εστειλε καμια αστυνομια ή δικηγορος;;; γιατι... δεν θυμαμαι..."
Καπως ετσι περνουσαν εκεινα τα χρονια... ολοι μας αισθανομασταν σαν μερος απο πινακα του Νταλι, και ολα πηγαιναν μια χαρα...
Τον παλιο εκεινο τον καιρο...

Τον παλιο εκεινο τον καιρο...

Αθηνα, δεκαετια του 80.
Γνωρισα τον "X" στο μικρο παρκακι στο Γκαζι.
Ηταν 3 τα ξημερωματα. Μιλησαμε για λιγο, και μετα με καλει να παμε στο σπιτι του για..."ενα ποτηρι κρασι".
Οταν φτανουμε στο σπιτι του, διαπιστωνω οτι στο μεγαλο διαμερισμα που ζει, δεν μενει μονος του αλλα με οικογενεια.
"Ελπιζω να μην σε πειραζει που βλεπεις οτι ειμαι παντρεμενος..." ειπε με τη βραχνη φωνη του, "...η γυναικα μου και τα παιδια ειναι στο εξοχικο για το καλοκαιρι, θελεις κρασι ή καφε;;;"
"Οχι δεν με πειραζει, μμμ... θα διαλεξω κρασι, ευχαριστω" ειπα... καθως σκεφτομουν "...αντε παλι τι ειδους καταρα ειναι αυτη;;; απο παντρεμενο σε παντρεμενο πεφτω... τι κακο εχω κανει και πληρωνω ετσι;;;
Παρ' ολο οτι δεν περιμενα τιποτα περισσοτερο και συγκλονιστικο, απ οτι ειχα με ολους του παντρεμενους που μεχρι τοτε ειχα γνωρισει, τελικα το βραδυ βγηκε πολυ καλο...
Δεν ειχε αναστολες, και ετσι το βραδυ εγινε ενα απ' αυτα που ευχεσαι να μην ξημερωσει...
Μου εδωσε το τηλεφωνο του πριν φυγω.
Μου εδωσε και την business card που ειχε στο πορτοφολι του.
Ηταν μεγαλος στελεχος σε μια απο τις μεγαλυτερες τραπεζες στην Αθηνα.
"Οταν βρεθεις εξω απο την τραπεζα, αν θες λιγο μπλα-μπλα και καφε, θα χαρω να σε δω, θελω να σε ξαναδω" ειπε και μ' εσφιξε στην αγκαλια του...
Γυρισα σπιτι... στις 6 το πρωϊ και κλειστικα στο φερετρο μου... για αλλη μια φορα...
Του τηλεφωνησα... και βρεθηκαμε, ξανα και ξανα, αλλα μονο οταν αυτος ειχε τον καταλληλο χρονο...
Τον γνωρισα σε ενα ζευγαρι λεσβιες φιλες μου για να δω τι ιδεα θα σχηματιζαν, και ενθουσιαστηκαν μαζι του...
Ομως η αληθεια ηταν... οτι μπορουσαμε να βρεθουμε μονο οταν η γυναικα του δεν ηταν τριγυρω, μπορουσαμε να βρεθουμε ΜΟΝΟ οταν μπορουσε αυτος...
Και ετσι μετα απο καποιο καιρο... αποφασισα να ξεκοψω...
Οι λεσβιες φιλες μου να με καταριουνται... "τοσο καλο ατομο, γιατι το κανεις αυτο, τι εχεις παθει;;;" κλπ...κλπ...
Εν τω μεταξυ... εκεινο τον καιρο επρεπε να αποφασισω για τη στρατιωτικη θητεια... Να παω, ή να μην παω...;;;
Τελικα αποφασισα να παω στο στρατο, ετσι ωστε ακομα και αν φυγω απο την Ελλαδα να μπορω παντα να γυρισω πισω...
Η θητεια μου με εφερε στην (αγαπημενη) Μακεδονια και μετα λοχια στη Κυπρο.
Και ετσι ετυχε μετα απο καιρο, σε μια απο τις αδειες μου απο την Κυπρο, και καθως περπατουσα στη Σταδιου, σκεφτηκα... "θα μπω στην τραπεζα να τον συγχισω τον Mr "X", οπως παλια", και εσπρωξα την πορτα και μπηκα στην τραπεζα...
Με σταματησε... "ενας"... "καποιος"... με στολη και με ενα αυτοματο, με ρωτησε τι ηθελα, και οταν του ειπα... "θελω να δω τον κυριο "X" με πηρε παράμερα και με ρωτησε ποιος ειμαι, του ειπα οτι ειμαι... οικογενειακος φιλος που ελειπα στο εξωτερικο για αρκετο καιρο, και ετσι εμαθα οτι... ο "X" πεθανε απο AIDS...
Και η γυναικα του, τα παιδια του;;; τι εγιναν;;; ηθελα να ρωτησω, αλλα... ειπα μονο "ευχαριστω πολυ" και εφυγα...
Περασε καιρος για να συνελθω...
Γυρισα πισω στη Κυπρο...
Περασε καιρος... το φαντασμα του "Mr X" εφυγε απο το μυαλο μου, και ετσι αρχισα να σκεφτομαι τον Κυπριο αστυνομικο που φυλουσε σκοπος, εξω απο την Ελληνικη Πρεσβεια στη Λευκωσια...
Αλλα αυτο ειναι μια αλλη ιστορια...

ΥΓ Η ιστορια ειναι... φανταστικη, και οχι μονο αυτο... αλλα... οποιαδηποτε σχεση εχει με την πραγματικοτητα ειναι απλα... συμπτωση... (φυλαγε τα ρουχα σου να εχεις τα μισα, οπως λεει και η παροιμια...)
ΥΓ2 Ναι... η αληθεια ειναι οτι εχω γνωρισει 2-3 πριγκηπες ολα αυτα τα χρονια, αλλα εχω φιλησει εκατονταδες και εκατονταδες ανεγκεφαλους βατραχους, παντρεμενους ή οχι...

Χαρισμενο...

Χαρισμενο σε ολους τους bloggers που κανουμε παρεα τους τελευταιους μηνες, και σε ολους οσους μας διαβαζουν...

Αυτο δεν ειναι ταινια καταστροφης...

Πριν δυο μερες αρχισα να διαβαζω για τα δεντρα που πεθαινουν στο Colorado και με επιασε μια μεγαλη θλιψη...
Εχω ζησει στο Colorado, και μαλιστα εχω ζησει αρκετο καιρο στα Rocky Mountains, οπου η ομορφια των δασων ειναι κατι το απιστευτο.


Διαβαζω λοιπον οτι τα Aspen trees (ειδος λευκας) πεθαινουν με πολυ γρηγορο ρυθμο λογω του global warming. Με την ελαχιστη αυξηση της θερμοκρασιας διαφορα βακτιρια και εντομα καταστρεφουν τα δαση στο Colorado σε χρονο ρεκορ.
Το 2005 χαθηκαν 202.000 στρεματα με δεντρα.
Το 2007 χαθηκαν 1.416.400 στρεματα.
Το 2008 χαθηκαν 2.225.770 στρεματα.
Φοβερα μεγαλοι αριθμοι σε πολυ λιγο διαστημα.

Πριν λιγες μερες ανακοινωσαν οτι ο Αρκτικος δεν θα εχει παγους το καλοκαιρι σε περιπου 10 χρονια.
Πριν λιγο καιρο ελεγαν σε 50, τωρα λενε σε 10...

Οι πολικες αρκουδες εχουν αρχισει να τρωνε η μια την αλλη λογω ελειψης τροφης.

Στην Βορειο California και στο Oregon απαγορεψαν το ψαρεμα του σολομού γιατι οι αριθμοι των ψαριων ειναι φοβερα χαμηλοι.

Στην πολιτεια Washington βρηκαν αγριους λαγους που βρηκαν το δρομο τους με λαγουμια, και εφαγαν αποθηκευμενα ραδιοενεργα καταλοιπα.

Πολλα ψαρια στα ποταμια εχουν αρχισει να αλλαζουν φυλο λογω της αλλαγης θερμοκρασιας.

Ολο και πιο πολλα ψαρια περιεχουν υδραργυρο.

Στα τελευταια εικοσι χρονια η σταθμη της θαλασσας εχει ανεβει 8 εκατοστα, και για τον 21 αιωνα υπολογιζουν ν' ανεβει μεχρι 90 εκατοστα (!!!)

Απ οτι υπολογιζουν, και εφ οσον το global warming συνεχισει, υπαρχει περιπτωση κατα το τελος του 21 αιωνα να εξαφανιστουν στον αρκτικο οι πολικες αρκουδες και φωκιες λογω του οτι δεν θα υπαρχει παγος...

κλπ κλπ κλπ...

Και το κακο ειναι οτι ολα αυτα και αλλα πολλα, δεν ειναι απο καμια ταινια καταστροφης...
Δυστυχως ειναι η πραγματικοτητα...

Nice computer work...

Απολαυστε ενα κλιπακι απο την ταινια 2012
Πολυ καλo το παντρεμα computer animation με πραγματικες σκηνες.
Το τραγουδι στο κλιπακι "Time for miracles" ειναι ενα απο τα πρωτα single του γνωστου, ανοιχτα gay, νεου τραγουδιστη, Adam Lambert, απο το San Diego.

Ταδε εφη... V

Και τωρα ακουστε εναν πολυ γνωστο χριστιανο ακτιβιστη τον Pat Robertson, ο οποιος μαζι με αλλους χριστιανους, οπως ο Jerry Falwell, σπρωχνουν τον κοσμο εναντιον των gay.
Ο Pat Robertson, πολυ καλος χριστιανος, που το μονο που τον νοιαζει ειναι η σωτηρια της ψυχης μας, (LOL), το 2002 ειχε αγορασει ενα αλογο για ιπποδρομιες που κοστισε μονο... $ 520,000 (!!!)
Επισης συμφωνησε με αυτο που ειπε ο Jerry Falwell οτι... "οι τρομοκρατικες ενεργειες της 11ης Σεπτεμβριου εγιναν εξ αιτιας... των παγανιστων, αυτων κανουν αμβλωσεις, φεμινιστριων, gay και λεσβιων..."
"Απολαυστε" το βιντεο οπου ο Pat μας λεει τι ακριβως θελουν να κανουν οι ομοφυλοφιλοι, θελουν... ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ ΤΟ ΓΑΜΟ!!! (LOL-LOL-LOL)

Smile!!!

Το ειδα και σκεφτηκα οτι ισως σας κανει να χαμογελασετε...

Γαμος... μια χρονικη αναδρομη...

Σκεφτομαι... πως αλλαξε ο γαμος μεσα στα χρονια, πως αλλαξε η οικογενεια...
Τι αλλαγες εφεραν οι καιροι...

Η μητερα-συζυγος τον 5 αιωνα ΠΧ

Σε όλη την ζωή της βρισκόταν υπό την εξουσία του συζύγου της. Κλεισμένη διαρκώς στο γυναικωνίτη, δεν μετείχε καθόλου στην κοινωνική ζωή της πόλεως ούτε μπορούσε να έχει γνώμη για βασικά θέματα του οίκου. Το νομικό αυτό καθεστώς διατηρήθηκε επί αιώνες.

Η μητερα-συζυγος τον μεσαιωνα

Ο συζυγος εχει δικαιωμα, αν η γυναικα του αρνηθει να εχει σεξ μαζι του, να την ονομασει μαγισα και να αφησει το κοσμο να την καψουν ζωντανη. Για τα παιδια θα ειναι υπευθυνη η επομενη γκομενα-συζυγος του πατερα...

Η μητερα-συζυγος γυρω στα 1950

Στο σπιτι, ο συζυγος εργαζεται, η μητερα ειναι υπευθυνη για τα παιδια και το καθαρο σπιτι, μια που δεν υπαρχουν δουλες οπως στην αρχαια Ελλαδα, και επισης ειναι υπευθυνη για τα μελομακαρονα και τους κουραμπιεδες τα Χριστουγεννα. Που και που ανοιγει το στομα της να πει κατι στον συζυγο της αλλα ακομα κρατιεται...

Η μητερα-συζυγος γυρω στα 1980

Αμα λαχει... (να πουμε...) αφηνει τον συζυγο στο σπιτι και τρεχει στα μπουζουκια για να ριξει ενα τσιφτετελι πανω στο τραπεζι στις 3 το πρωϊ με τις φιλες της. Ακομα συνεχιζει να καθαριζει το σπιτι και να ειναι υπευθυνη για τα παιδια...

Η μητερα-συζυγος γυρω στα 1900

Ολο και πιο πολλες μητερες εργαζονται και εχουν παιδια. Ο συζυγος ολο και πιο λιγο μιλαει... Για τα παιδια ειναι υπευθυνοι και οι δυο... (κατα καποιο τροπο...)

Η μητερα-συζυγος γυρω στα 2008

Τολμαει και λεει στον συζυγο της "αμα σου αρεσει μαγκα.... αμα δεν σου αρεσει... μαζεψε τα και δινε του... εγω κραταω το σπιτι και τα παιδια..."

Καπου αναμεσα σε αστεια και σοβαρα κατι τετοιο εγινε με το γαμο μεσα σε χιλιαδες χρονια, και καλυτερα να ανοιξουμε τα ματια μας και να δουμε την αληθεια...
Η εννοια του γαμου εχει αλλαξει τοσο πολυ με το χρονο...
Η εννοια της οικογενειας εχει αλλαξει τοσο πολυ, και θα συνεχιζει ν' αλλαζει...
Συμφωνα με στατιστικες οι οικογενειες που ζουσαν μαζι με τα παιδια τους το 1980 ηταν 75%, αλλα σημερα οι οικογενειες που ζουν με τα παιδια τους ειναι μονο 41%...
Περασαν τα χρονια που ο γαμος ηταν "παιδο-κεντρικος"... (ευτυχισμενος γαμος ειναι μονο ο γαμος με παιδια...)
Τωρα εχουν ερθει τα χρονια του "να εχω ποιοτητα με τον συζυγο μου, να με αγαπα, να με σεβεται, να πηγαινουμε μαζι σινεμα, να διασκεδαζουμε, να ζουμε μαζι σαν φιλοι αγαπημενοι που αγωνιζονται για την ζωη"
Μα... κατσε ενα λεπτο... αυτο ακριβως δεν ειναι που εμεις οι gay θελαμε ολα αυτα χρονια;;;
Ποιοτητα με τον συντροφο, που με αγαπα, με σεβεται, που πηγαινουμε μαζι σινεμα, διασκεδαζουμε, και ζουμε μαζι σαν φιλοι αγαπημενοι που αγωνιζονται για την ζωη";;;