Sunday, May 22, 2011

Γραμμα απ τη Φουκοσιμα

Η παρακάτω επιστολή γράφτηκε από τον Βιετναμέζο μετανάστη Ha Minh Thanh, ο οποίος εργάζεται ως αστυνόμος στη Φουκουσίμα, και εστάλη σε έναν φίλο του στην πατρίδα του. 
Δημοσιεύθηκε στο New America Media στις 19 Μαρτίου. Αποτελεί μαρτυρία για την δύναμη του πνεύματος των Ιαπώνων αλλά και  ένα ενδιαφέρον "στιγμιότυπο" ζωής κοντά στο κέντρο της Ιαπωνικής κρίσης, το πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα.
Η επιστολή μεταφράστηκε στα αγγλικά από τον αρχισυντάκτη του New America Media, Andrew Lam, συγγραφέα μεταξύ άλλων του East Eats West: Writing in Two Hemispheres.

Αδελφέ μου,

   Πώς είσαι εσύ και η οικογένειά σου; Τις τελευταίες μέρες εδώ όλα είναι ένα χάος. Όταν κλείνω τα μάτια μου, βλέπω νεκρά σώματα. Όταν τα ανοίγω, βλέπω πάλι νεκρά σώματα. Πρέπει όλοι μας να δουλεύουμε 20 ώρες την ημέρα. Θα ήθελα η κάθε μέρα να είχε 48 ώρες, για να συνεχίζουμε να βοηθάμε και να σώζουμε τον κόσμο. 
  Είμαστε χωρίς νερό και ηλεκτρικό, και τα αποθέματα φαγητού έχουν σχεδόν εξαντληθεί. Και με το που καταφέρνουμε να μετακινήσουμε τους πρόσφυγες από το ένα σημείο στο άλλο, έρχονται καινούργιες διαταγές να τους πάμε ακόμα  παραπέρα.
   Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στη Φουκουσίμα, περίπου 25 χλμ μακριά από το πυρηνικό εργοστάσιο. Έχω τόσα πολλά να σου πω, που αν τα έγραφα είμαι σίγουρος ότι θα έβγαινε ολόκληρο μυθιστόρημα για τις ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές σε στιγμές κρίσης.
   Ο κόσμος έχει παραμείνει ήρεμος. Η αίσθηση αξιοπρέπειας και σωστής συμπεριφοράς που έχουν είναι πολύ καλή, γι' αυτό και τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο θα μπορούσαν να είναι. Αλλά σε μια εβδομάδα από τώρα, δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι θα είμαστε ακόμη σε θέση να πρσφέρουμε προστασία και τάξη. Άνθρωποι είναι κι αυτοί. Κι όταν η πείνα και η δίψα ξεπεράσουν την αξιοπρέπεια, τότε θα κάνουν, δεν ξέρω,  αυτό που θα πρέπει να κάνουν. 
   Η κυβέρνηση προσπαθεί να στείλει προμήθειες μέσω αέρος, τροφή και φάρμακα, αλλά είναι σαν να ρίχνεις  μια χούφτα αλάτι στον ωκεανό.
   Αδελφέ μου, μου έτυχε και κάτι πραγματικά συγκινητικό, με ένα μικρό Ιαπωνεζάκι, που έδωσε σε μένα τον ενήλικα μάθημα ζωής για το πως να συμπεριφέρομαι σαν άνθρωπος.
   Χθές το βράδυ, με έστειλαν σε ένα σχολείο να βοηθήσω μια φιλανθρωπική οργάνωση να μοιράσει φαγητό στους πρόσφυγες. Η ουρά ήταν στριφογυριστή και τεράστια. 
   Κάποια στιγμή εντόπισα ένα μικρό αγόρι, περίπου 9 ετών. Φορούσε ένα T-shirt και ένα σορτσάκι. Το κρύο όλο και μεγάλωνε, και το αγοράκι ήταν ακριβώς στο τέλος της ουράς. Σκέφτηκα ότι μέχρι να έρθει η σειρά του, δεν θα έχει μείνει καθόλου φαγητό. 
   Πήγα κοντά του και του μίλησα. Μου είπε ότι ήταν στο σχολείο όταν έγινε ο σεισμός.   Ο πατέρας του δούλευε εκεί κοντά και οδηγούσε προς το σχολείο. Ο μικρός είχε ήδη φτάσει στον μπαλκόνι του τρίτου ορόφου του σχολείου, όταν είδε το τσουνάμι να παρασύρει το αυτοκίνητο του πατέρα του.   Τον ρώτησα για την μητέρα του. 
   Είπε ότι το σπίτι τους βρισκόταν ακριβώς δίπλα στην παραλία και ότι η μητέρα και η μικρή του αδερφή το πιθανότερο είναι να μην επέζησαν. Γύρισε το κεφάλι του αλλού και σκούπισε τα δάκρυά του όταν τον ρώτησα για τους συγγενείς του. 
   Ο μικρούλης έτρεμε από το κρύο και έτσι έβγαλα και του έδωσα το μπουφάν της αστυνομίας που φορούσα. Τότε ήταν που έπεσε η σακούλα με το συσσίτιό μου. Το σήκωσα και του το έδωσα. "Όταν έρθει η σειρά σου, μπορεί να έχει τελειώσει το φαγητό. Πάρε τη μερίδα μου.  Εγώ έχω ήδη φάει. Πάρε την να την φας εσύ.
   "Το αγόρι πήρε το σακουλάκι και υποκλίθηκε. Νόμιζα ότι θα έτρωγε αμέσως, αλλά δεν το έκανε. Πήρε τη σακούλα με το φαγητό και πήγε και την εναπόθεσε στην αρχή της γραμμής, εκεί που ήταν συγκεντρωμένο όλο το φαγητό για διανομή.
   Σοκαρίστηκα. Τον ρώτησα γιατί δεν έφαγε και έβαλε τη σακούλα μαζί με τα άλλα φαγητά. 
   Και μου λέει: "Γιατί βλέπω πολλούς άλλους πολύ πιο πεινασμένους από μένα. Αν τη βάλω εκεί τότε θα μοιραστεί ισότιμα." 
   Όταν το άκουσα αυτό πήγα και στάθηκα παραπέρα, γιατί δεν ήθελα να με δει ο κόσμος να κλαίω. Η κοινωνία που  μπορεί να εμφυσήσει σε ένα εννιάχρονο παιδί την έννοια της θυσίας για το ευρύτερο καλό, πρέπει να είναι μια σπουδαία κοινωνία, σπουδαίος λαός.
   Σου έγραψα δύο γραμμές για να στείλω τις ευχές μου σε σένα και την οικογένειά σου. Πρέπει να επιστρέψω στη βάρδια μου.

   Ha Minh Thanh 


το πρωτότυπο:http://newamericamedia.org/2011/03/letter-from-fukushima-a-vietnamese-japanese-police-officers-account.php

17 comments:

aizen999 said...

τι να πεις σε τετοιες καταστασεις?καλη αναπαυση στους νεκρους και καλο κουραγιο στους ζωντανους...

Ephemeron said...

aizen999
να πεις... καλο ταξιδι στο ατελειωτο "παιχνιδι" της ζωης, για οσους εφυγαν, και... "σε λιγο ερχεται η ωρα μας" σε οσους μενουν πισω...
Γιατι ειτε το θελουμε ειτε οχι, αυτος ειναι ο δρομος της φυσης... αλλοι πριν απο εμας, και μετα εμεις, και μετα απο εμας αλλοι, κλπ
ολοι μας, εχουμε ελαχιστο χρονο στα χερια μας, και οι πιο πολλοι απο εμας, δυστυχως... τον ξοδευουμε σε χαζομαρες... τι κριμα

Hfaistiwnas said...

Είναι συγκινητική σαν επιστολή, αν και δεν μου κάνει για αληθινή.. δεν ξέρω γιατί..
Καλημέρα!!!

Ξενικός said...

δύσκολα ένας "Δυτικός" να μπει στο πνεύμα ανθρώπων της Άπω Ανατολής. και να μην είναι πέρα για πέρα αληθινή η ιστορία, με τέτοιους λαός θα ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ.
οι άνθρωποι αυτοί έχουν περίσσευμα αξιοπρέπειας, εμείς αντλούμε από ισχνά αποθέματα...
Ξενικός

dimitris.jp said...

 συγκινηθηκα πρωινιατικα.
ουφ γιαυτο τους αγαπαω.

ELvA said...

Πολυ συγκινητικη η συμπεριφορα του παιδιου και ενδεικτικη για μια αλλη κουλτουρα.
Ειναι ομως κριμα οταν λαοι, σαν τους Ιαπωνες, εμπιστευονται τοσο πολυ το κεφαλαιο, επειδη τελικα αυτη η τυφλη εμπιστοσυνη τους οδηγησε στη πυρηνικη καταστροφη!

nefelokokkugia said...

Πολύ συγκινητικό. Ακόμα και αν δεν είναι αληθινό το γράμμα, είναι ενδεικτικό ενός λαού με περίσσευμα αξιοπρέπειας.
Καλημέρες και φιλιά

the elf at bay said...

Η Ιαπωνία δίνει μαθήματα αξιοπρέπειας.

turigr said...

Μοιάζει απίστευτο το όλο επεισόδιο που περιγράφεται στην επιστολή, αν και θεωρητικά θα έπρεπε να είναι η μόνη αντίδραση όλων μας...
Υ.Γ. Ευχαριστώ για την αφιέρωση προηγούμενης ανάρτησής σου. Μόλις τώρα αξιώθηκα να την διαβάσω...

Ephemeron said...

Hfaistiwna
δεν νομιζω καποιος να εχει λογο να φτιαξει μια τετοια ιστορια, οπως και να εχει..., το γραμμα ειναι πολυ ωραια γραμμενο, απλο αλλα με πολυ νοημα...

Ephemeron said...

Ξενικός
ναι εχεις δικιο, εχουμε πολλα να μαθουμε απο αλλους λαους, φτανει να θελουμε να μαθουμε...

Ephemeron said...

dimitris.jp
εσυ τα ξερεις καλυτερα απο μενα! σιγουρα ξερεις τους Ιαπωνες καλυτερα απ ολους μας, μια που ζεις εκει... νομιζω εκπεμπουν μια αξιοπρεπεια που μονο σεβασμο μπορει κανεις να δειξει απεναντι τους...

Ephemeron said...

Elva
το παιδι με τη πραξη του, στρεφεται εναντιον καθε εγωιστικης σκεψης, και παραβλεποντας ακομα και την προσωπικη του κατασταση, γινεται προτυπο σωστου πολιτη!
πολυ συγκινητικο!

Ephemeron said...

nefelokokkugia
συμφωνω!
Καλη σου μερα!

Ephemeron said...

the elf at bay
και οχι μονο...
φανταζεσαι (κουφια η ωρα) αν κατι τετοιο ειχε γινει σε εμας τι πανικος θα ειχε πιασει το κοσμο;;;

Ephemeron said...

turigr
μακαρι ολοι να αντιδρουσαμε ετσι σε αναλογες περιπτωσεις...
ΥΓ Παρακαλω, Να εισαι καλα! :)

g for george said...

Μου θυμίζει την δική μας κοινωνία.