Saturday, May 15, 2010

HIV & AIDS


Πριν λιγες μερες ενας φιλος αναγνωστης, ο οποιος ειναι HIV+  μου εστειλε ενα e-mail, οταν διαβασε οτι ειχα, εγω οροαρνητικος, επι χρονια σχεση,  με ενα φιλο ο οποιος ηταν οροθετικος.
Στο καπως "πικρο" αλλα γεματο ζωη μηνυμα του, με ρωτουσε τη γνωμη μου για διαφορα πραγματα που αφορουν τη σχεση μεταξυ ενος οροθετικου και ενος οροαρνητικου...
Επ ευκαιριας της Κυριακής 16 Μαΐου, παγκόσμια ημέρα μνήμης για όλους αυτούς που πάλεψαν και παλεύουν με το HIV & AIDS, ειχα σκοπο να γραψω ενα μικρο κειμενο αλλα αντι αυτου, αποφασισα να βαλω ενα μικρο κοματι απο το e-mail που εστειλα στον αναγνωστη φιλο... 

"... προσπαθω οταν σκεφτομαι, να μην πεταω την λογικη απ το παραθυρο.
Για παραδειγμα... οπως θα θυμασαι τον περασμενο χειμωνα πεθαναν αρκετα ατομα απο γριππη. Η γριππη μεταδιδεται τοσο ευκολα, και μπορει να σκοτωσει ευκολα επισης, κι ομως εμεις οι ανοητοι φοβομαστε περισσσοτερο ενα HIV+ που θα καθισει διπλα μας, παρα αν ανακατευτουμε μεσα σε πληθος ατομων που εχουν γριππη... Αυτο ειναι μεγαλη αμορφωσια φιλε μου, και για αυτη την αμορφωσιά, ή την παραπληροφορηση αν θες, φταινε ο ιατρικος κοσμος, η εκκλησια, τα μεσα ενημερωσης, και οι εκαστοτε κυβερνησεις που δεν διοργανωνουν προγραμματα για την επιμορφωση του κοινου σε σοβαρα θεματα οπως το AIDS. Η ανοησια και η απανθρωπια που δερνει τον κοσμο δεν λεγεται, και καποιοι ειναι υπευθυνοι  μιά που δεν κανουν σχεδον τιποτα για να ανοιξουν τα ματια του κοσμου... Οχι οτι εδω που ειμαι ειναι ολα τελεια, οχι δεν ειναι, αλλα τουλαχιστον εδω δεν θα αφηναν κανενα να απολυσει εναν υπαλληλο επειδη ειναι HIV+... Κατι τετοια δεν δειχνουν τιποτ' αλλο παρα ενα μεσαιωνικο τροπο σκεψης, και ενα απαραδεκτο συστημα δικαιοσυνης, για να μην πω οτι ειναι ενα συστημα δικαιοσυνης που εχει παταγωδως αποτυχει...
ρωτας...
τι οπτική έχει ένας οροαρνητικος απέναντι στον οροθετικό? πόσο τον φοβάται?
Αν ο αρνητικος ειναι σκεπτομενο ατομο, και δεν ειναι τυφλο και απληροφορητο, η οπτικη του θα επρεπε να ειναι οπως για καθε αλλο ατομο. Γνωριζω οτι δεν προκειται να κολησω τιποτα εαν δεν ερθω σε επαφη με αιμα και σπερμα, οποτε γιατι να με πιανει τρομος να ακουμπησω, να αγκαλιασω ή να χαίδεψω; Δεν υπαρχει κανενας λογος...
Πολλες φορες παρα πολλα ατομα σκεφτονται: "μμμ... τι σχεση να κανω με καποιον που ισως να πεθανει σε μερικα χρονια"; Πως το ξεπερναει κανεις αυτο; Πολυ ευκολα εαν σκεφτουμε το παρακατω...
Εμεις που ειμαστε αρνητικοι, μπορουμε να υποσχεθουμε σε καποιον θετικο οτι δεν θα πεθανουμε πριν απο αυτον; Οχι βεβαια, γιατι παντα υπαρχει η πιθανοτητα να... κολησουμε γριππη και να πεθανουμε, να σκοτωθουμε σε τροχαιο ατυχημα, ή να παθουμε καρδιακη προσβολη, κλπ  Εαν λοιπον δεν μπορουμε να βεβαιωσουμε τον αλλο οτι θα ειμαστε εν ζωη τα επομενα 5, 10, 20 χρονια, εμεις τι στην ευχη χτυπιομαστε για το εαν ο αλλος θα ειναι ζωντανος ή  θα πεθανει μετα απο μερικα χρονια; Σχεδον παντα ξεχναμε να χρησιμοποιησουμε την απλη λογικη, που δυστυχως ειναι πολυ δυσκολο να βρεθει, γιατι μας εχουν μαθει να σκεπτομαστε με ενα πολυπλοκο και εγωϊστικό τροπο.
Μπορεί να τον καταλάβει?
Μπορουμε να προσπαθησουμε να καταλαβουμε τον αλλο, και ισως να μπορεσουμε να φτασουμε σε ενα αρκετα ικανοποιητικο σημειο, αλλα δεν νομιζω να μπορουμε να ταυτιστουμε 100% με το τι ακριβως περναει ο αλλος. Ειναι ακριβως οπως εαν ειχαμε ενα αγαπημενο προσωπο που ειχε, για παραδειγμα, καρκινο. Μπορει να μας ποναει "ο πονος του αγαπημενου", αλλα δεν νομιζω να μπορουμε να τον καταλαβουμε ή να τον αισθανθουμε οπως ακριβως τον αισθανεται αυτος που υποφερει. Απο την πειρα μου εμαθα οτι τρια πραγματα που βοηθανε πολυ στο να καταλαβουμε καλυτερα το πονο του αλλου ειναι, κατανοηση, σεβασμος, και αγαπη.
Πως τον αντιμετωπίζει? Πως πορεύεται?
Φυσιολογικα, θα επρεπε οχι μονο να τον αντιμετωπιζει οπως ολους τους αλλους, αλλα επιπλεον να μην ξεχναει ΠΟΤΕ οτι, εχει να κανει με ενα ατομο, που η κοινωνια του εχει βαλει μια "στάμπα", ακριβως οπως εβαζαν οι Ναζι τα αστερακια στους Εβραιους και τα τριγωνα στους ομοφυλοφιλους και μετα τους πεταγαν στους φουρνους. Μπορει να μην υπαρχουν εκεινοι οι φοβεροι φουρνοι πια, αλλα υπαρχουν αλλοι σημερινοι "φουρνοι" που καθημερινα σκοτωνουν  σιγα-σιγα τα ατομα με τη "σταμπα". Ο φουρνος της μοναξιας, ο φουρνος του περιθωριου, ο φουρνος της απανθρωπιας και του μισους, και τοσοι αλλοι "φουρνοι" δυστυχως ακομα λειτουργουν με την αδεια των πολλων. Γι αυτο οταν αντιμετωπιζουμε ενα ατομο που ειναι HIV+ δεν πρεπει να ξεχναμε οτι "ο σταυρος που κουβαλαει" ειναι πολυ μεγαλυτερος και βαρυτερος απο τον δικο μας, και πολλες φορες ασηκωτος και αφορητος που συνθλιβει με το βαρος του αυτον που προσπαθει να τον σειρει...
Η πορεια θα επρεπε να ειναι ομαλη οπως η πορεια ολων των αλλων φιλικων ή ερωτικων σχεσεων, εφ οσον υπαρχει αλληλοσεβασμος και κατανοηση. 
Τα σχεδια και τα ονειρα, ολα θα πρεπει να ειναι τα ιδια, οπως και σε μια "νορμαλ" σχεση.
Κανενας δεν μπορει να μας εξασφαλισει αν θα ζουμε αυριο ή οχι, ειτε ειμαστε HIV+ ειτε ειμαστε HIV- και ειναι χαμενος χρονος το να χτυπαμε το κεφαλι μας στο τοιχο, για πραγματα που καλως ή κακως δεν μπορουμε να κοντρολαρουμε. Απλα οπως λεει και το τραγουδακι... "just do your best and don't worry"
Για αλλη μια φορα, μπορουμε να κολησουμε γριππη και να πεθανουμε πολυ πιο ευκολα απο το να κολησουμε ΗΙV και να πεθανουμε.
Ελπιζω συντομα ο κοσμος να δει την ολη ιστορια με αλλο ματι, γιατι δεν ζουμε πια στο μεσαιωνα, και ο αδικαιολογητος πανικος του κοσμου, που στηριζεται πανω σε λανθασμενη πληροφορηση, καποτε θα πρεπει να σταματησει."

24 comments:

Unknown said...

Είσαι φοβερός.
Σ'ευχαριστώ.
Μακάρι όλοι να το έβλεπαν έτσι.

Hfaistiwnas said...

Δεν θα μπορούσα να το πω συγκινητικό, περισσότερο επιστημονικό θα έλεγα το γράψιμό σου..
Λες αλήθειες όμως και μάλιστα είναι αλήθεια ότι διαβάζουμε διαβάζουμε και όλο κάτι μας ξεφεύγει.. να είμαστε καλά πληροφορημένοι λοιπόν..

aKanonisti said...

Με συγκίνησες σήμερα πολύ...
Πριν πολλά χρόνια είχα έναν καλό φίλο... που έμενε στην επαρχία...
Οπότε ερχόταν Θεσ/νίκη.. τον φιλοξενούσαμε....
Οταν έμαθε πως ήταν οροθετικός...
ζήτησε να μείνει σε ξενοδοχείο...
Ο συντροφός μου ένιωσε αμήχανα.. ίσως και ανακουφισμένος...
Εγώ ασφαλώς και δεν το επέτρεψα...
και μας ήρθε...
Οταν συμμαζεύαμε το κρεβάτι του... λίγο πριν φύγει... μου λέει με ένα παράπονο...
"Μαράκι... μου υπόσχεσαι να πετάξεις τα σεντόνια και τις πετσέτες?"
Εβαλα τα κλάματα....
και του ζήτησα... να μην αισθάνεται έτσι....
για μένα ήταν πάντα ο φίλος που αγαπούσα... και απλά ήταν άρρωστος... σαν να είχε μία απλή αρρώστια...
Ηρθε ακόμα τρεις φορές σπίτι...
αλλά δεν νομίζω πως σταμάτησε να νιώθει επικίνδυνος... για εμάς που μας αγαπούσε....

sCaTterBraiN said...

πολύ συγκινητική η ιστορία της aKanonisti. νομίζω επίσης ότι μια μεγάλη αλλαγή ήρθε όταν πλέον το aids έπαψε να είναι θανατηφόρος ασθένεια και απλά έγινε χρόνια.
μπράβο για την προσπάθειά σου να ενημερώνεις τον κόσμο.
:-)

Ephemeron said...

bear,
Να προσεχεις, και να εισαι παντα καλα! Φιλακια :)

Ephemeron said...

Hfaistiwna,
Αν θελεις κατι για το ιδιο θεμα αλλα γραμμενο με διαφορετικο τροπο, διαβασε το παρακατω...

http://dhsephemeris.blogspot.com/2009/08/part-ii.html

Καλη εβδομαδα! :)

Ephemeron said...

aKanonisti,
Μπραβο!!! εισαι μια κουκλα!
Αν οι ανθρωποι τριγυρω ειχαν τη δικη σου σκοπιά, θα ζουσαμε σε ενα πολυ καλυτερο κοσμο!
:)

Ephemeron said...

sCaTterBraiN,
Ναι εχεις δικιο, τα πραγματα σημερα ειναι πολυ καλυτερα απ οτι 20-25 χρονια πριν. Καλυτερα φαρμακα ειναι ενα απο τα πραγματα που βοηθησαν πολυ. Ακομα ομως υπαρχουν πολλες δυσκολιες για HIV+ ατομα, και ολοι μας θα επρεπε να βοηθαμε με οποιοδηποτε τροπο μπορουμε για ενα καλυτερο αυριο.
:)

Και λοιπόν;E allora? said...

"μμμ... τι σχεση να κανω με καποιον που ισως να πεθανει σε μερικα χρονια";

με αυτή τη λογική πρέπει να μείνουμε μπακούρια σε όλη μας τη ζωή αφού ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου τύχει αύριο πχ σε παταει ενα αυτοκίνητο,πέφτει το αεροπλάνο,καρκίνος ....πολλά μπορεί να τύχουν σε ενα υγιέσταο άνθρωπο χωρίς να το περιμένει κτλ

ELvA said...

Πολυ καλα κανεις και αναφερεσαι στο θεμα φιλε Ephemeron και μπραβο σε ατομα που σαν τη φιλη ακανονιστη δεν εχουν προκαταληψεις! Εξ αλλου οποιος ενημερωνεται δεν εχει λογο να φοβαται!
Τελικα κανουμε τα ευκολα δυσκολα στη ζωη μας και αντι να οργιζομαστε με αυτα που πρεπει και αυτους που πρεπει και μας καταστρεφουν τη ζωη, φοβομαστε καποιους αρρωστους ανθρωπους που και περισσοτερο κουραγιο για τη ζωη εχουν, αλλα και εχουν καταλαβει πολλα περισσοτερα απ ο τι νομιζουμε εξ αιτιας του τροπου που τους φερονται οι ...''υγιεις''!

Καλο σου βραδυ

Athanasios Int said...

αχ!!!

John D. Carnessiotis "Asteroid" said...

Σοφή τοποθέτηση, ωφέλιμη ανάρτηση, Κώστα!
Δεν έτυχε ποτέ να γνωρίσω άτομο οροθετικό και ασφαλώς έχω περάσει - θεωρητικά - κι εγώ από την φάση των φόβων και των προκαταλήψεων.
Ωστόσο, διαβάζοντας εδώ κι εκεί είτε προσωπικές ιστορίες κάποιων είτε δημοσιογραφικές αναφορές, έχω συνειδητοποιήσει πια πως ευτυχώς τα πράγματα έχουν αλλάξει πάρα πολύ από την δεκαετία του ΄80 κι ότι οι οροθετικοί δεν έχουν απλώς δικαίωμα σε μια πλήρη και φυσιολογική ζωή, αλλά ότι πράγματι την ζουν κιόλας! Το μόνο, που μένει, είναι να το συνειδητοποιήσουν αυτό κι όλοι οι υπόλοιποι, οι κοινωνίες εν ευρεία εννοία κι οι μικρόκοσμοι του καθενός...

Ephemeron said...

Και λοιπόν;E allora?,
Μπορει να ακουγεται "αστειο", ομως ειναι πολλοι που σκεφτονται ετσι...
Οι πιο πολλοι νομιζουν οτι θα ζησουν γεματοι υγεια μεχρι τα βαθιά γερατια, και μετα... θα τους παρει ο "καλος θεος" μαζι του για παντα -εις τους αιωνας των αιωνων- αφου πρωτα βεβαια εχουν φτυσει στη μουρη αυτων που ειναι αδυναμοι και εχουν αναγκη βοηθειας...
Καλη εβδομαδα!

Ephemeron said...

Elva,
Εχω παψει εδω και πολλα χρονια να αγοραζω παραμυθια και αλλες "μπουρδες" απο "υγιεις στο σωμα και στο μυαλο", που... αργα ή γρηγορα θα "τιναξουν τα πεταλα" οπως ΟΛΟΙ...
Καλη εβδομαδα!

Ephemeron said...

hug,
σιγα-σιγα ολα θα πανε καλυτερα...
:)
Καλη εβδομαδα!

Ephemeron said...

Asteroid,
Αυτοι "οι μικρόκοσμοι του καθενός" οπως τους λες, εχουν καταστρεψει ζωες και ζωες δυστυχως...
Ας ελπισουμε σε γρηγορη αλλαγη προς το καλυτερο.
Καλη εβδομαδα!

STELIOS PENTARVANIS said...

Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να σκεφτόντουσαν έτσι,και δεν εννοώ συναισθηματικά εννοώ λογικά.

Ephemeron said...

the wrong man,
Δυστυχως ειναι πολυ δυσκολο για ολους μας να σκεφτομαστε λογικα, μας εχουν μαθει να μην πολυ-ασχολουμαστε με τη λογικη, γιατι υπαρχουν "σοβαροτερα πραγματα"... οπως πχ η τσεπουλα μας, η βολη μας, η ζωουλα μας, κλπ...

suncitizen said...

Προσωπικά, σε έχω συγχαρεί πολλάκις γιατι μπορείς ακόμα να αγαπάς και έζησες με ένα άνθρωπο που είχει aids και μάλιστα το ήξερες πριν κάνετε σχέση.

Δυστυχώς, εγώ δεν έχω φτάσει ακόμα σε τέτοια μεγάλα πνευματικά ύψη :ρ
Κι αυτό , γιατί οι εμπειρίες μου κατά κανόνα είναι κακές σε ό,τι αφορά την ωριμότητα, την ανθρωπιά και την ευαισθησία των παρτενέρ που είχα. Οπότε ειλικρινά όταν βλέπω την κτηνωδία γύρω μου καθημερινά, αναρρωτιέμαι: " Γιατί να το ρισκάρω; Χάλασαν τη ζωή μου. Γιατί να χαλάσουν και την υγεία μου;"
Αυτά για Ελλάδα, φυσικά. Τώρα τι γίνεται στην Εσπερίαν δε γνωρίζω. Άλλα ήθη, άλλα έθιμα...

Ephemeron said...

suncitizen,
γραφεις...
"οι εμπειρίες μου κατά κανόνα είναι κακές σε ό,τι αφορά την ωριμότητα, την ανθρωπιά και την ευαισθησία των παρτενέρ που είχα."

Δεν εχουν συμβει μονο σε σενα φιλε μου, ολοι λιγο πολυ εχουμε κακες εμπειριες (αν ακουσεις τις δικες μου θα φριξεις...)
Στη ζωη παθαινουμε και μαθαινουμε.
Και εγω με τα χρονια εμαθα οτι "η αγαπη τον φοβο εκβάλλει"

Saq said...

Εγώ για να πω την αλήθεια, και δεν ξέρω αν αυτό είναι έμφυτος μηχανισμός αυτοσυντήρησης, θα φοβόμουν να συγκατοικήσω με κάποιον/α που ξέρω ότι είναι HIV+/-. Διαβάζοντας το άρθρο σου καταλαβαίνω ότι δεν συντρέχει λόγος, αλλά ξέρεις, ίσως και λόγο ελλιπής ενημέρωσης, σκέφτομαι "και άμα κοπεί στο ξύρισμα και το αίμα της έρθει σε επαφή με το δικό μου;". Θέλω να πιστεύω πάντως πως αν μου τύχει κάτι τέτοιο, να χρειαστεί να μείνω ή να δουλέψω με κάποιον/α, θα φανώ ψύχραιμος.

Ephemeron said...

Saq,
Οχι δεν θα επρεπε να εχεις κανενα φοβο. Εδω υπαρχουν ζευγαρια που μενουν μαζι επι χρονια, που ο ενας να ειναι HIV+ και ο αλλος να ειναι αρνητικος.
Ο φοβος, και ειδικα ο πανικος, δεν βοηθανε τη σκεψη σχεδον καθολου. Οταν σπρωξουμε το φοβο στην ακρη και δουμε τα πραγματα λογικα δεν εχουμε να φοβηθουμε τιποτα. Η αδελφη μου, χρονια πριν, αφηνε στον φιλο μου που ειχε AIDS τον 4χρονο γιο της για να τον προσεχει. Θυμαμαι τον ανηψιο μου μικρο παιδακι που αγκαλιαζε τον φιλο μου και τον φιλουσε, ποσες φορες. Τιποτα δεν επαθε, δεν κολησε ποτε τιποτα.
Δεν υπαρχει κανενας κινδυνος αν καποιος δεν ερθει σε επαφη με αιμα και σπερμα. Η κακη ενημερωση ειναι αυτο που κραταει ζωντανο το "στιγμα" του HIV-AIDS, δυστυχως.

Unknown said...

Σημειώνω, πληροφορούμαι, σκέφτομαι όσο μπορώ...

Όμως πάντα πίστευα ότι το AIDS δεν ήταν μια αρρώστια αλλά ένα όπλο. Η ιστορική στιγμή που εμφανίστηκε και οι ομάδες πληθυσμού που ήσαν τα πρώτα θύματα, μου έχουν σφηνώσει στο μυαλό την ιδέα ότι το ΑIDS δεν δημιουργήθηκε από τη Φύση αλλά στο εργαστήριο.

Δεν ξέρω, μπορεί να έχω κόλλημα, αλλά ο όλος τρόπος που η επιδημία αυτή εμφανίστηκε στο προσκήνιο και ειδικά οι πρώτες "ιατρικές πληροφορίες" που οριοθέτησαν το κοινωνικό στίγμα του AIDS με τόσο αρνητικό τρόπο, θαρρείς και εσκεμμένα και συνειδητά ήθελε κάποιος να προσδιορίσει την αρρώστια αυτή σαν "στίγμα" κάτι με το οποίο "οι καλοί άνθρωποι δεν πρέπει να έχουν καμία σχέση". Και από κοντά οι λέξεις ταμπού "σπέρμα" και "αίμα" που όλες οι εξουσίες του κόσμου αν δεν τις χειραγωγούν νιώθουν απόλυτα ανασφαλείς... Τι να πω;

Σαν τυπικός μικροαστός, κάτοικος μιας επαρχίας του παγκόσμιου χωριού, ευχαριστώ που μοιράστηκες πληροφορίες και σκέψεις σε ένα τόσο λεπτό, ευαίσθητο αλλά και σημαντικό θέμα...

Ephemeron said...

Αερικο,
Ολοι μας εχουμε κατι να δωσουμε και κατι να παρουμε, και εγω με τη σειρα μου ευχαριστω αυτους που μιλανε και εχουν ειτε λιγα ειτε πολλα να πουν.
Νομιζω οτι οσο πιο πολυ μιλαμε τοσο και πιο πολυ ερχεται η διαφανεια που ολοι μας θα θελαμε να υπαρχει για τα παντα τριγυρω.
:)