Των φρονημων τα παιδια... κοιμουνται στο τραπεζι.!!!

Να εμπιστευθουμε τη Φρονηση ή οχι; 

Ο Καβαφης παντως ειπε...

Ενας γέρος 

Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ' ένας γέρος·
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνεια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμι, και λόγο, κ' εμορφιά.

Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει.
Κ' εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθές. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιέται η Φρόνησις πώς τον εγέλα·
και πώς την εμπιστεύονταν πάντα - τι τρέλλα! -
την ψεύτρα που έλεγε· «Αύριο. Εχεις πολύν καιρό.» 

Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώσι
κάθ' ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.

... Μα απ' το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.   

 
ΥΓ  Καποτε... ισως... καποιοι Ελληνες γλωσσοπλαστες
να αλλαξουν την φραση "βγες απ τη ντουλαπα σου"
με την Καβαφικη "σταματα να κοιμασαι στο τραπεζακι σου"
Οχι τιποτ' αλλο... ετσι να αλλαζουμε και επιπλωση που και που...