Ναι... ειμαι καταραμενος.
Λες και μια μαγισσα κακιά μου εχει ριξει μια βαρια καταρα, απο πολυ-πολυ παλια.
Μια καταρα που με κανει να ζω αναμεσα σε "ανθρωπους", που ειναι οτιδηποτε αλλο εκτος απο ανθρωποι.
Καταραμενος να ζω αναμεσα σε ενα απιστευτα τεραστιο "τρελλο κοπαδι προβατων" που ακολουθει "σχιζοφρενεις βοσκους".
Καταδικασμενος να ακουω τα "τρελλα βελασματα" του "τρελλου κοπαδιου", και τις "τρελλες" διαταγες των "τρελλων" βοσκων.
Μακαρι να ημουν μονος, μακαρι να ημουν ο μονος που υποφερει, αλλα δυστυχως... κατι μου λεει οτι δεν ειμαι.
Μακαρι να ημουν μονος, αλλα ειμαι σχεδον σιγουρος οτι πολλοι αλλοι αισθανονται τα ιδια ή κατι σχεδον τα ιδια με εμενα.
Δεν εχει σημασια που ζω, σε ποια χωρα ζω, τα "κοπαδια" ειναι ολα σχεδον τα ιδια.
Οπου κι αν παω η "καταρα" με ακολουθει...
"Τρελλαμενα κοπαδια" με "τρελλους βοσκους" παντου, σε καθε χωρα.
Ναι... ειμαι καταραμενος, οπου κι αν παω, οπου κι αν σταματησω για να παρω ανασα για δυο λεπτα.
Ομως δεν προκειται να ακολουθησω κανενα "κοπαδι" και κανενα "βοσκο".
Ακομα και να το ηθελα, δεν θα μπορουσα να ακολουθησω το "κοπαδι", γιατι δεν θα ταιριαζα καθολου, μια και καθε φορα που "κοιταζω τον εαυτο μου στον καθρεφτη", ολα αυτα τα σημαδια απο παλιες πληγες που φερνω πανω μου, με κανουν να αισθανομαι τοσο "διαφορετικος"...
Ναι ειμαι καταραμενος... και δεν ανηκω σε κανενα... δεν ειμαι μελος σε κανενα κοπαδι.
Ναι ειμαι καταραμενος... αλλα... δεν θελω να αλλαξω...
Και δεν ανησυχω καθολου, γιατι οπως ολοι αργα ή γρηγορα βρισκουν το δρομο τους, οπως οι τρελλοι βοσκοι και τα τρελλα κοπαδια βρισκουν το δρομο τους, ετσι κι εγω... αργα ή γρηγορα, θα βρω κι εγω τον δικο μου τρελλο δρομο που διαλεξα, μακρια, πολυ μακρια απο τους δρομους των τρελλαμενων κοπαδιων που ακουνε τους τρελλους βοσκους...
ΥΓ Το παραπανω τατουαζ ηρθε μεσω της φιλης blogger
ephee