Πριν λιγες μερες ενας φιλος αναγνωστης, ο οποιος ειναι HIV+ μου εστειλε ενα e-mail, οταν διαβασε οτι ειχα, εγω οροαρνητικος, επι χρονια σχεση, με ενα φιλο ο οποιος ηταν οροθετικος.
Στο καπως "πικρο" αλλα γεματο ζωη μηνυμα του, με ρωτουσε τη γνωμη μου για διαφορα πραγματα που αφορουν τη σχεση μεταξυ ενος οροθετικου και ενος οροαρνητικου...
Επ ευκαιριας της Κυριακής 16 Μαΐου, παγκόσμια ημέρα μνήμης για όλους αυτούς που πάλεψαν και παλεύουν με το HIV & AIDS, ειχα σκοπο να γραψω ενα μικρο κειμενο αλλα αντι αυτου, αποφασισα να βαλω ενα μικρο κοματι απο το e-mail που εστειλα στον αναγνωστη φιλο...
"... προσπαθω οταν σκεφτομαι, να μην πεταω την λογικη απ το παραθυρο.
Για παραδειγμα... οπως θα θυμασαι τον περασμενο χειμωνα πεθαναν αρκετα ατομα απο γριππη. Η γριππη μεταδιδεται τοσο ευκολα, και μπορει να σκοτωσει ευκολα επισης, κι ομως εμεις οι ανοητοι φοβομαστε περισσσοτερο ενα HIV+ που θα καθισει διπλα μας, παρα αν ανακατευτουμε μεσα σε πληθος ατομων που εχουν γριππη... Αυτο ειναι μεγαλη αμορφωσια φιλε μου, και για αυτη την αμορφωσιά, ή την παραπληροφορηση αν θες, φταινε ο ιατρικος κοσμος, η εκκλησια, τα μεσα ενημερωσης, και οι εκαστοτε κυβερνησεις που δεν διοργανωνουν προγραμματα για την επιμορφωση του κοινου σε σοβαρα θεματα οπως το AIDS. Η ανοησια και η απανθρωπια που δερνει τον κοσμο δεν λεγεται, και καποιοι ειναι υπευθυνοι μιά που δεν κανουν σχεδον τιποτα για να ανοιξουν τα ματια του κοσμου... Οχι οτι εδω που ειμαι ειναι ολα τελεια, οχι δεν ειναι, αλλα τουλαχιστον εδω δεν θα αφηναν κανενα να απολυσει εναν υπαλληλο επειδη ειναι HIV+... Κατι τετοια δεν δειχνουν τιποτ' αλλο παρα ενα μεσαιωνικο τροπο σκεψης, και ενα απαραδεκτο συστημα δικαιοσυνης, για να μην πω οτι ειναι ενα συστημα δικαιοσυνης που εχει παταγωδως αποτυχει...
ρωτας...
τι οπτική έχει ένας οροαρνητικος απέναντι στον οροθετικό? πόσο τον φοβάται?
Αν ο αρνητικος ειναι σκεπτομενο ατομο, και δεν ειναι τυφλο και απληροφορητο, η οπτικη του θα επρεπε να ειναι οπως για καθε αλλο ατομο. Γνωριζω οτι δεν προκειται να κολησω τιποτα εαν δεν ερθω σε επαφη με αιμα και σπερμα, οποτε γιατι να με πιανει τρομος να ακουμπησω, να αγκαλιασω ή να χαίδεψω; Δεν υπαρχει κανενας λογος...
Πολλες φορες παρα πολλα ατομα σκεφτονται: "μμμ... τι σχεση να κανω με καποιον που ισως να πεθανει σε μερικα χρονια"; Πως το ξεπερναει κανεις αυτο; Πολυ ευκολα εαν σκεφτουμε το παρακατω...
Εμεις που ειμαστε αρνητικοι, μπορουμε να υποσχεθουμε σε καποιον θετικο οτι δεν θα πεθανουμε πριν απο αυτον; Οχι βεβαια, γιατι παντα υπαρχει η πιθανοτητα να... κολησουμε γριππη και να πεθανουμε, να σκοτωθουμε σε τροχαιο ατυχημα, ή να παθουμε καρδιακη προσβολη, κλπ Εαν λοιπον δεν μπορουμε να βεβαιωσουμε τον αλλο οτι θα ειμαστε εν ζωη τα επομενα 5, 10, 20 χρονια, εμεις τι στην ευχη χτυπιομαστε για το εαν ο αλλος θα ειναι ζωντανος ή θα πεθανει μετα απο μερικα χρονια; Σχεδον παντα ξεχναμε να χρησιμοποιησουμε την απλη λογικη, που δυστυχως ειναι πολυ δυσκολο να βρεθει, γιατι μας εχουν μαθει να σκεπτομαστε με ενα πολυπλοκο και εγωϊστικό τροπο.
Μπορεί να τον καταλάβει?
Μπορουμε να προσπαθησουμε να καταλαβουμε τον αλλο, και ισως να μπορεσουμε να φτασουμε σε ενα αρκετα ικανοποιητικο σημειο, αλλα δεν νομιζω να μπορουμε να ταυτιστουμε 100% με το τι ακριβως περναει ο αλλος. Ειναι ακριβως οπως εαν ειχαμε ενα αγαπημενο προσωπο που ειχε, για παραδειγμα, καρκινο. Μπορει να μας ποναει "ο πονος του αγαπημενου", αλλα δεν νομιζω να μπορουμε να τον καταλαβουμε ή να τον αισθανθουμε οπως ακριβως τον αισθανεται αυτος που υποφερει. Απο την πειρα μου εμαθα οτι τρια πραγματα που βοηθανε πολυ στο να καταλαβουμε καλυτερα το πονο του αλλου ειναι, κατανοηση, σεβασμος, και αγαπη.
Πως τον αντιμετωπίζει? Πως πορεύεται?
Φυσιολογικα, θα επρεπε οχι μονο να τον αντιμετωπιζει οπως ολους τους αλλους, αλλα επιπλεον να μην ξεχναει ΠΟΤΕ οτι, εχει να κανει με ενα ατομο, που η κοινωνια του εχει βαλει μια "στάμπα", ακριβως οπως εβαζαν οι Ναζι τα αστερακια στους Εβραιους και τα τριγωνα στους ομοφυλοφιλους και μετα τους πεταγαν στους φουρνους. Μπορει να μην υπαρχουν εκεινοι οι φοβεροι φουρνοι πια, αλλα υπαρχουν αλλοι σημερινοι "φουρνοι" που καθημερινα σκοτωνουν σιγα-σιγα τα ατομα με τη "σταμπα". Ο φουρνος της μοναξιας, ο φουρνος του περιθωριου, ο φουρνος της απανθρωπιας και του μισους, και τοσοι αλλοι "φουρνοι" δυστυχως ακομα λειτουργουν με την αδεια των πολλων. Γι αυτο οταν αντιμετωπιζουμε ενα ατομο που ειναι HIV+ δεν πρεπει να ξεχναμε οτι "ο σταυρος που κουβαλαει" ειναι πολυ μεγαλυτερος και βαρυτερος απο τον δικο μας, και πολλες φορες ασηκωτος και αφορητος που συνθλιβει με το βαρος του αυτον που προσπαθει να τον σειρει...
Η πορεια θα επρεπε να ειναι ομαλη οπως η πορεια ολων των αλλων φιλικων ή ερωτικων σχεσεων, εφ οσον υπαρχει αλληλοσεβασμος και κατανοηση.
Τα σχεδια και τα ονειρα, ολα θα πρεπει να ειναι τα ιδια, οπως και σε μια "νορμαλ" σχεση.
Κανενας δεν μπορει να μας εξασφαλισει αν θα ζουμε αυριο ή οχι, ειτε ειμαστε HIV+ ειτε ειμαστε HIV- και ειναι χαμενος χρονος το να χτυπαμε το κεφαλι μας στο τοιχο, για πραγματα που καλως ή κακως δεν μπορουμε να κοντρολαρουμε. Απλα οπως λεει και το τραγουδακι... "just do your best and don't worry"
Για αλλη μια φορα, μπορουμε να κολησουμε γριππη και να πεθανουμε πολυ πιο ευκολα απο το να κολησουμε ΗΙV και να πεθανουμε.
Ελπιζω συντομα ο κοσμος να δει την ολη ιστορια με αλλο ματι, γιατι δεν ζουμε πια στο μεσαιωνα, και ο αδικαιολογητος πανικος του κοσμου, που στηριζεται πανω σε λανθασμενη πληροφορηση, καποτε θα πρεπει να σταματησει."
